Numaralaşın Bak, Arkadaş Oldunuz Artık!

“Anne sünnetimi de anlatsaydın?!”

“Ne var canım, arkadaş olasınız diye konuştuk öyle. Hem belki gelinim olur, ne dersin?”

“Anne, kızcağız ağzımdaki dolgu sayısını biliyor, ne gelininden bahsediyorsun sen?!”

…

Bu bahsettiğim kızla okulda ne zaman denk gelsek, suratımda gergin bir gülüşle ve sesim içime kaçmış bir şekilde, “Merhaba” diyerek kaçıyorum yanından. Kendisi Facebook’ta arkadaşım, ama ne yorumlaşmışlığımız ne de beğenileştiğimiz oldu. Olduysa da, altı yılda toplasan altı keredir. Doğal olarak.

Üniversiteyi şehir dışında okuyacaksanız, size ilk tavsiyem: Ya aileniz olmadan gidin kaydınızı yaptırın ya da ailenizle okul civarındaki hiçbir yaşıtınızı bir araya getirmeyin.

İşte, biz de kaydımızı yaptırmaya İstanbul’a geldiğimizde, annem okulda çalışan bir memur gibi, okulu kazananlardan kim hangi bölüme kayıt yaptıracakmış, teker teker öğrendi. Bizim bölüm o sene yüz öğrenci alıyorsa, annem minimum seksenini bulmuştur o gün. İşin daha acıklı yanı, annem orada bunu yapan tek ebeveyn değildi.

Tamam, annem seksen öğrenci buldu derken biraz abartmış olabilirim ama inanın, hayatınızdaki en büyük ergenliği o gün yaşayacaksınız; çünkü koca bir kalabalığın ortasında anneniz, “Errrdiii! Bak Soner de burada ekonomi okuyacakmış!” diye bağırdığında ve o an bütün yaşıtlarınız, veliler, okulun kedileri… birden kafalarını size doğru çevirdiğinde, siz de istemsiz olarak, “Ya annö yeeea, napuyosun annööe!” diye ergen atarı yapıyorsunuz.

Tabii annem bunu görmüyor, zira kendisi o an Soner’in soy kütüğünü çıkarmaya uğraşıyor ve Soner’in annesiyle, Soner’le arkadaş olup da bu gurbet ellerde birbirimize nasıl destek çıkacağımız üzerine derin bir sohbete koyulmuş oluyor. Soner ve ben de, birimiz bir köşeye, öbürümüz diğer köşeye bakarak bu sohbetin bitmesini bekliyor ve arada bir, “Hıhı, evet,” diyerek hem “cool”luğumuzdan hem de takmazlığımızdan taviz vermiyoruz.

İşin en kötü yanı da, o gün neredeyse yirmiye yakın hemşehrimle tanıştım, annemin zoruyla hepsinin numarasını aldım, ama o günden beri biriyle bile ne telefonlaştım ne de annemin hayalindeki gibi, beraber İzmir-İstanbul yollarında yoldaş oldum. Hâlâ da onların numaralarını silemem, ayıp olmasın diye.

Ebeveynler fena… Çok fena…